Kreş, ben, Lara, hayat...

Hala ağlıyor giderken de dönerken de. Bir ay oldu kreşe başlayalı Lara. 18 Ağustos' ta başladık birlikte ve ben 5. gün itibariyle onu öğretmenine teslim edip eve geldim. O zamandan bu yana da aynı düzen devam ediyoruz ama Lara her sabah daha fazla ağlıyor ve bu ağlama gerçek.

O' nu almaya gittiğimde de beni görür görmez ağlamaya başlıyor, bir an evvel eve gitmek istiyor ve evde de çok farklı artık. Okuldan çok bahsetmiyor, anlatmak ve konu hakkında konuşmak istemiyor ama ara ara alakasız şeyler anlatıyor. Öğretmenine ismi ile hitap ediyor, o öğretmen değilmiş, arkadaşıymış; okulun sahibesiymiş öğretmen.

Kreş günleri

Kreşte ikinci haftası Lara' nın. Haftada üç gün diye başladık ama iki haftadır 4 gün gidiyor salı hariç hafta içi her gün çünkü adaptasyon aşamasında hala.

İlk günden sonraki gün evdeydik birlikte; bir süre çıkmak istemedi, sanırım evi de özlemişti. Uyumak bile istemedi ama canı da sıkıldı sanki, ne yapacağını bilemedi. Öğleden sonra Elif' lere gidelim mi teklifime sevindi, çıktık; çok da keyifle oynadılar Momo ile hatta ilk kez bu kadar güzel oynadılar konuşa konuşa.

Çarşamba sabahı, "evde hiç sıkılmıyorum ki" diye başladı güne :) Yine ağlamamaya çalıştı kendince ama gergindi hep. Hazırlanıp çıkma zamanı geldiğinde de "hadi gidelim" demeye başladı ağlayarak; ya uzatmak istemedi gerginliği ya da gerçekten çok keyif aldı bir an önce gitmek istedi, bilemedim. Bu arada ben kendimi delice yormaya devam ettim, mutfak dolapları, buzdolabı, camlar, nerede incik cincik iş varsa yaptım.